Toplumların en büyük tehlikesi birlikte yaşayan halkın birbiriyle düşman olmasıdır.

Halkı “Biz ve onlar” diye ayırdığınız zaman ve “Düşman korkusu” oluşturduğunuz zaman birbiriyle olan insani ilişkilerini de zayıflatmış olursunuz. 

İnsani ilişkileri zayıflayan toplum güven sorunu yaşar. Güven sorunu yaşayan toplum sorunlarını konuşamaz hale gelir. Sorunlarını konuşamayan toplumların bir arada yaşaması zorlaşmış, iki düşman gruplar haline gelir. 

İnsanın yaratılışı gereği her ne olursa olsun toplumlar birlikte yaşamak zorundadır. Farklı fikirde, farklı inanışta, etnik kökende olan insanların birlikte yaşamasına milli birlik diyoruz. Milli birlik tahammül sınırlarımız içinde farklı fikir ve inanç ekseninde toplanmaktan geçer.

Toplumu iki şey vardır ki, düşmanın cephe açmasına gerek kalmaz. 

“Biz ve onlar” ve “Düşman korkusu”

“Biz ve onlar” formatında bir toplum, her zaman birbirilerini suçlama yarışına girer. 

Toplum kendi arasında güven sorunu yaşamaya başlar.

Güven sorunu yaşayan toplum, problemlerini birlikte çözmenin önünü kapar. 

“Düşman korkusu” toplumda yanlış-doğru ferasetini kapar, “ Kim ve onlar”  formatıyla entegre olur, hangi tarafta kaldıysa, diğer tarafı direk düşman yada düşmanın temsilcisi olarak görür ve karşı gördüğü taraf ne yaparsa yapsın, hiç bir zaman yaptığını kabul etmez. Çünkü doğru ve yanlış melekelerini kapanmış olur, çalıştırmazlar. Akıl dili yerine, his dillerini öne çıkarırlar. 

Bu durumda toplumun tam ortasına bir bomba düşer, toplum parça parça olur. 

Bu bomba usta eller tarafından yapılmıştır. 

O bombanın ustaları, gücü adaletin yerine koyarlar, mutabakat yerine ayrımcılığı bir istikbal olarak görürler. Aslında, bir arada yaşayan “Biz ve onlar” bir araya gelip müzakere masasında ortak çözüm üreterek mutabakat sağlar

Yönettikleri halkın milli ve manevi duygularını ön planda tutarak istedikleri sistemin doğru olduğunu kabul ettirmek için her türlü eylemi yaparlar. 

Bunu yaparken toplumun önüne gösterişli perdeler çekerler. Aslında o güzel görünen gösterişli perdenin arkası çokta iyi değildir. Bunun için o gösterişli perdenin açılmaması için her yolu mübah görürler.

Gösterişli ihtişamlı perdelenmiş yapılar; bir tarafın görme, değerlendirme duygu ve düşüncelerini hapseder, diğer tarafı da sadece kıskançlık ruhunun esiri eder.

İnsanların sorgulama, değerlendirme ve tahlil ederek problemleri ortaya koyma melekelerini yok eder. Bu kesimler problemleri temelden görme yerine kişisel siyasi yelpazeden bakarlar.

Objektif olarak sorgulama, değerlendirme ona göre tahlil edenler ise her iki tarafın hedefinde olur. Çünkü hiç bir yapılan yoktur ki, hep yanlış hep doğru olsun. Her yapılanın Doğu tarafı ve yanlış tarafı da vardır. Burada çıkabilecek tahlil kimseyi memnun etmez. Yanlış tarafları söylendiği için bir taraf düşman ağzı derken, diğer taraf yandaş diyebiliyor. Mutlaka  bu bakış açısında olanları da anlayan bir kesim vardır elbette ama çok azınlık ve sessiz kesim olduğu için öbür iki kesim arasında kaybolur, yapılanın yanlış olduğu görülene kadar. 

Bu durum toplumları kökten yok eden çok tehlikeli bir virüstür. Yok oluşun temelleri “Biz ve onlar vede Düşmanlaştırma korkusu” formatıyla atılmış olur...