Kimse bilmez !

Nasıl dayanıyorsun ?

Nasıl yaşıyorsun

Kimse bilmez

Evlat hasretinin çaresizliğini

Akşam üstü henüz güneş bize veda etmeden

Kapıda üniformalı birileri

Gözlerimin içine içine bakıyor

Bir gazeteci

İki de hemşire  hazır tetikte bekliyor

Önce yüreğim düşüyor yerlere

Bedenim benden kaçıp gidiyor

Sonra bir haykırış kulakları deli edercesine

Evladım !  Abim !   naraları

Sokakta ambulans sirenlerini bastırıyor

Başınız sağolsun

Tüm yoksulların

Kapılarına asmalı bu cümleyi

Kimse bilmez şehidim

Seni yüreğime nasıl hapsettiğimi

Kimse bilmez.

Oturmuş duvar dibinde seninle çocukluğuna gidiyorum.

Küçük yiğidim,

aslanım

Seninle güreşiyor,

top oynuyoruz

Sırtıma biniyor atcılık oynuyoruz

Korkma annen kızmaz etrafı dağittik diye

Ah Allah´ım

Şimdi gözümden hıçkıra hıçkıra damlalar düşüyor.

Nasılda o günler geldi birden aklıma

Evladım seni yüreğime nasıl hapsettiğimi

Toprağa vermediğimi kimse bilmez.

Kimse bilmez !

Boğazım düğüm düğüm

Gözlerim hıçkıra hıçkıra pınarlarım

Kurumuş

Kimse bilmez  bu yüzün hali niye düşmüş

Daha dün uğurlamıştım

düğün konvoyu gibi oynaya oynaya Diyarbakır´a vatani görevini yapmaya

Bugün kapımdaki konvoy da neyin nesi

Baba yüreği ana yüreği gibi değil ki

Bağırarak ağlıyamıyorsun.

Öfkene,sinirine,bütün duygularına gem vuruyorsun

Oturuyorsun kenara sessizce

Öylece donup kalıyorsun.

Bir sakinleştirici vurmuşlar

Haberim yok.

Oysa hep sakinim.

                                     20.09.2019

                                 Hasan  BEGDAŞ

Not : Bu şiiri işe giderken serviste yazmaya çalıştım. Fakat gercekten çok zorlandım. Üç gün sürdü zaman zaman gözyaşlarıma hakim olamadım. Kolay degil evladını şehit vermek.

#şehit

#şehitlerimiz

#şehitlereağıt