Her genç kız veya erkek büyüme çağına geldiği zaman düşündüğü şeylerden başında mutlu bir evliliktir. Mutlu evlilikler oldu bitti, yaparsın ne varmış gibi sonu belli olmayan bir planla yapılmaz.

“Evlilikte keramet vardır hele siz bir evlenin sonu iyi olur” safsatası ile yapılan evlilikler çokta yerinde ve sağlam evlilikler değildir. Tabi oldu bittiye getirip ay gördüm, aşık oldum evlilikleri de çok sağlam evlilikler değildir. Evlilik doğru planlamayla yapılacak anlaşılabilen kriterler üzerine kurulduğu zaman sağlam ve uzun soluklu bir süreç önümüze koymuş oluruz. Evlilik ne bir çocuk oyuncağı nede bir gönül eğlendirme müessesesidir. Evlilik gelecek için dikilmiş bir çınar ağacıdır. Bu konuda anne babalara da, evlenecek çiftlere de büyük görevler düşmektedir.

Son zamanların en çok konuşulan konularından biri kadın cinayetleri, evlilik içi şiddet ve boşanmalardır. Hızla artan cinayet, şiddet ve boşanmalar toplum değerlerimizi de yok etmektedir.

Bizim toplumumuz meşru ve mutlu çekirdek aileden başlayan bir toplum yapımız var, meşru ve mutlu çekirdek aile olmadığı zaman toplumumuz parça parça parçalanır ve yok olur. Bizim toplumumuz başka toplumlara benzemez.

İşte bu yazımda bir hanımefedinin feryatlarından yola çıkarak, bana yazdığı yazılardan alıntılarla bu önemli konu hakkında birkaç cümle kurmak istedim. Tabi bu cümleleri kurmak çok kolay değil çünkü çok hassas bir konu.

ZORLAMAYLA OLAN, ZORLUKLARLA DEVAM EDER

“19 yaşındayken (5 ay içinde) görücü usulü ile evlendirildik. 2004 e kadar 24 yaşıma kadar asla beni aileme göndermek istemediler. Çirkeflik, hakaret iftira aklınıza gelebilecek her şeyi yaşattı eşimin ailesi sağ olsunlar. Babamın vefatından sonra, devletin adaletinden hatta  Allah'ın adaletinden yoksun kaostan beslenenlerle  ve Allah korkusu olmayanlarla büyük bir imtihan içindeydim. Tarih tekerrürden ibarettir Şimdi bu İmtihanı aynı şeyleri 10 yaşındaki evladıma da yapmak istiyorlar.”

Bu sözler bu acıları yaşayan hanımefendiye ait. Bu hanım efendi tek değil toplumun büyük bir çoğunluğunda plansızca yapılan, adına da görücü usulü veya aşk evliği denilen evliliklerde çokça yaşanmaktadır.

Önce evliliği bir tarif etmek gerekirse, evlilik bir yuva oluşturmak, o yuvadan nesil yetişmesini sağlamaktır. Evlilik bizim inancımızda büyük bir değerdir. “Allah’ın emri, peygamberin kavli” ile başlayan kız isteme zorla olabilir mi? Zorlamayla olabilir mi? Gördüm aşık oldum diyerek olabilir mi? “Kızım – oğlum evlilikte keramet vardır hele bir evlenin gerisi gelir” diyerek olabilir mi?

Böyle cahilhane, hurafeler dolu, plansız bir evlilik olursa sonu bugünkü yaşadığımız durumlar olur. Belki önceleri bu kadar belli değildi, iletişim araçları daha kısıtlıydı. Asıl sebepte görücü gibi olan aynı veya yakın köyde evlenen insanlar birbirini ailesini hatta sülalesini tanırdı daha saygılı evlilikler yaşardı. Ama şimdi özellikle metropol şehirlerde ayrı kültürlerin insanlarının evlilikleri çok sıkıntılı oluyor.

EŞLER SAYGILI VE AİLELERE ADALETLİ OLMALI

Kadın veya erkek evlenmeden bir anne babaya sahipken, evlendikten sonra iki anne ve babaya sahip oluyorlar. Her iki tarafta birbirlerine saygılı, ailelerine karşı adaletli olmalı ki, sorun olmasın. Bir taraf benim ailem derse o evlilikte sıkıntı çıkar. İki tarafında birbirinden üstünlüğü yoktur.

Erkek kadını, “Saçı uzun aklı kısa, kısa etek” gibi yanlış tabirlerle görür, hizmetçi olarak bilirse o evlilik değil zorlama olur. Kadın da erkeği, bankamatik gibi görürse “Erkek değil mi ne istersem yapacak” derse işte o evlilikte sıkıntılı olur. Önce eşler birbirilerine saygılı olmalı sonra ailelere adaletli olmalı.

AİLE İÇİNDE ŞİDDETİN YERİ YOKTUR

Aile içinde gerek kadına gerek erkeğe hiçbir türlü şiddetin yeri olamaz. Kadına şiddet, kadın cinayeti vahşiliğin bir olgusudur. Kimsenin böyle bir hakkı yoktur.

İster eş tarafından, isterse aile bireyleri tarafından, kimsenin şiddet, mobbink uygulama hakkı yoktur. Şiddet ve Mobbink uygulayan eşlere veya aile bireylerine bu hakkı kim veriyor?

Tabi yanlış uygulamalar, günümüzün iletişim araçlarının toplum üstünde yaptığı baskıyı da göz önüne almak lazım. Tüketim tolumu, doyumsuz bir tolum haline gelmemiz, kanunlardaki yanlışlıklar da bu olumsuzlukların önünü açıyor.

SÜMBÜL’ÜN ACIKLI HİKAYESİ

Bana yazarak feryadını durmaya çalışan Sümbül’ün acıklı hikayesi kısaca şöyle;

Sümbül; Anadolu’nun bir köyünde 19 yaşındayken görücü usulü ile evleniyor. Büyüklerin sözü üstüne söz söylenmez diyerek denileni yapıyor boyun büküyor. Bu evlilik aslında bir işkenceye dönüşüyor. Aile, babasının da ölümü üzerine yalnızlığını fırsat bilip sürekli baskı oluşturuyor. Öyle ki, çaresiz duruma düşüyor. Ne yaptıysa ne dediyse kimse dinlemiyor. Sümbül çok gayretlidir, çalışkan ve kendi başının çaresine bakacak güçtedir aslında ama çevre baskısı ağır geliyor.  

Sümbül bir süre sonra kocasının işi gereği köyü terk etmek zorunda kalıyor. Büyük şehirde kendisine yepyeni bir hayat kuruyor, çevre ediniyor ayakları üstüne sağlam basıyor. Aileden uzak olunca eşi de daha sakin ve saygılı olmaya başlıyor. Büyük şehirde koşturmalı bir hayatı varken, bu arada birde oğlu oluyor. Oğlunu büyütüp 10 yaşlarına geldiği zaman tekrar köyüne dönmeye daha sakin bir hayat yaşama umuduyla bir adım atıyor. Sümbül köye gitmesine rağmen boş durmuyor eğitimini de sürdürüyor.

Fakat burada en garip olan köyde bir değişim olmaması. Aile gene mobbink uygulamaya devam ediyor. Eşi, köy havasına uyup eşine baskı ve şiddete varan uygulamalara başlıyor, oğluna ne yaşatacağını hiç düşünmüyor. Kapılar yumruklanıp tehditler savruluyor.

Ama Sümbül artık eski sümbül değil kolay lokma değildir, dik durmasını biliyor. “Allah’tan başka korkum yok ne yaparsanız yapın” edası içinde net duruşunu sergiliyor.

Yani kısacık hikayenin verdiği mesaj aslında toplum yapımızdaki insan değerlerimizin unutulup nefis ve şiddet değerlerimizin dile gelmesidir.