Bir işi yapmanın en bariz şartı, o işi yapmaya kişinin layık olması gerektiği vurgulanır lakin layık olmanın ne demek olduğu sorulunca da kem küm…

Türkiye’de, meri mevzuata göre liyakati ehliyetin belirlediği tamamen gözden kaçırılıyor. Liyakat kavramı, “Bizim adamsa bu işe layıktır.” anlayışını aşamıyor. Meselâ, bir okulumuza Türkçe öğretmeni ihtiyacımız var. Bu işe kim layıktır? Bu işe Türkçe öğretmeni yetiştiren herhangi bir okuldan diploma almış olanlardan her biri. Siz mesleğinde kıdemli olanı arıyorsanız oda mümkün. Öğretmenin liyakatinin sebebi kıdemi değil ehliyetidir(Diploma) “Ehliyet” deyince 30-40 yıl öncesine kadar şimdilerde “Sürücü belgesi” dediğimiz belge geliyordu ki ”Şoför ehliyetnamesi” deniliyordu. Ehliyet, bir işi yapamaya yeterliliğin bariz göstergesidir ki bu da o işi yapamaya layık olunduğunu gösterir. Çalışmak için  Ehliyetli ve liyakatli olmak bile yetmiyor. Yapılacak işin işvereni tarafından salahiyettar kılınmanız da gerekiyor. Ehliyet ve liyakatinizin derecesi ne kadar yüksek olursa olsun, işveren tarafından yetkilendirilmedikçe layığınıza kavuşamazsınız. Antipati duyduğumuz birine bir mevki tevcih edildiği zaman o kişinin ne yapacağının bilinip bilinmemesine bakılmadan hemen vaveyla kopuyor(Namık kemak Beg misiniz?). Önce ehliyet ve liyakat lazım. Hâlbuki kişinin ne ehliyetinden ne de liyakatinden haber vardır. Sadece kişinin şahsına veya siyasal görüşüne muhalifizdir. Başkaca da bilgimiz mevcut değildir.

Devlet için lazım olan adalettir, eşitlik de değildir. Pehlivanî biri ile çiroz birini aynı işte çalıştırırken eşitlik olsun diye eşit ölçüde yemek verirseniz biri açlıktan ölür alimallah. Esas olan adalettir. Esas mesele de budur zaten. Bunu temin edemedikçe sosyal hayatta huzur ve sükûn zaafa duçar olur.

Kullandığımız dilimizin tedavülde olan, yabancı dillerden gelme de olsa kelimelerinin anlamlarını yeterince bilmeden anlaşma sağlamamız imkansızlaşır. Eski Türkçede olup halen kullanımda olmayan “Utku” kelimesini “Zafer” manasında kullanıp komik durumlara da düşmemek lazım.

Anlatmamız gereken her konu için gerekli kelimeleri bilmek anlatımı kolaylaştıracağı gibi anlaşılmayı da temin eder. sizi anlamayana ne konuşursanız konuşun ne yazarsanız yazın miskale zerreten etkiniz ve de faydanız olamaz. Anlattıklarınızın tamamı, onun anladıklarından ibarettir. Konu bağlamında muhatabın anlamadığı veya anlayamadığı kelimeler olacaksa kullanmaktan da kaçınılmamalıdır. Kaçınılırsa dinleyenlerin öğrenmesinde yarar olacak kelimelerin ve dahi anlaması gerekenlerin iyice kısırlaşmasına sebep olunur.” Yazı yazarken zaman zaman az kullanılan bir kelimeyi yazmam gerektiğinde bu kelime, herkes tarafından da benim anladığım gibi mi anlaşılıyor?” sorusunu kendime sorup durumu, sözlükten kelimenin anlamını bularak değerlendirip emin olduktan sonra yazarım. Bu demek değildir ki okuyucunun bilmediğini düşündüğüm her kelime için sözlük kullanıyorum.

Yazıyı okuyan veya konuşmacıyı dinleyenler zaman zaman da sözlük kullanmayı ihtiyat edinmelidirler. Her meseleyi herkesin anlayacağı kelimelerle anlatmayı ilke edinsek bir süre sonra birimizin, diğerimizi anlayabilmesi için konuşacak veya yazacak kelime bulmakta güçlük çekeceğimizden kimsenin şüphesi olmasın.