“Lisan-ı hâl, lisan-ı mâkâlden efsahtır” . (Hal dili, söz dilinden en  anlaşılırıdır)

Bir Pazar günü Kuzey Londra’da, Enfield’deki evimizin kapısı çaldı. Altmış yaşlarında bir adam, iyi günler dileyerek ;

-“Size mutluluk prensipleri sunacak bir dergi versem, alıp okur musunuz? “ dedi.

-“Tabi, kabul ederim” deyince , bir dergi verdi. Sonra kara kafa olduğumu gördüğünden, ana dilimi sordu.

-“Türkçe’dir” deyince,

-“Bu derginin Türkçe nüshası da var, getireyim” diyerek gidip, Türkçesini de getirdi. Arkasından :

-“Eşimle bir Pazar sizi ziyarete gelmeme izin verir misiniz?” dedi .

-“Tabi, neden olmasın, buyurun beklerim” dedim.

Dergi Yahova Şahitleri denilen bir mezhebe  ait, Hristiyanlık tebliğini amaçlıyordu. Okudum. İngilizce nüshasından takıldığım yerleri, Türkçesinden karşılaştırma imkanım da olmuş oldu.
Aradan bir aydan fazla bir zaman geçti. Yine bir Pazar günü saat 11.00 sularında, mutfakta kahvaltı için hazırlık yapıyorduk. Hafta arası yoğun çalışmadan sonra hafta sonu geç kalkmamız teamüldendi. Beş altı arkadaş , bir dairede kalıyorduk. Bu arda çalan kapıyı yine ben açtım. Bize misafir olmak isteyen adam eşiyle beraber kapıdalardı. Güler yüzle içeri buyur ettim. Onları salona alırken , hemen mutfağa koştum. Arkadaşlara sofrayı zenginleştirelim, dedim. Elimizde ne varsa, Yumurta, peynir, sucuk, tereyağı, reçel,  bal, tahin helvası , domates, salatalık ve Türk çayı…

Arkadaşlar, sofrayı hazırlarken , ben misafirlerimizle ilgilenmek için salondaydım. Karşılıklı hoş geldin-hoş bulduk faslından sonra, adam dergiyi okuyup-okumadığımı sordu. Okuduğumu söyleyerek, dergideki konular üzerinde mütalaalarda bulunduk. Bu arada bana eşini tanıttı. Otuz altı yıldır beraber olduklarını yirmi bir yıldır da evli olduklarını söyledi. Ben gerçekten hayret ettim. İlk defa İngiltere’de bu kadar uzun süreli bir aileye rastladığımı söyledim. Genelde ilk 3-5 senede kanıksamadan sonra ayrılmalar başlıyor. Esasen “evlilik” değil de , boy-friend – Girl-friend (Erkek arkadaş, kız arkadaş) birlikteliğiyle aile yaşamı devam etmekte. Öyle olunca da ayrılmak için her hangi bir yargı kararına ihtiyaç kalmamaktadır.

Biraz bunlar üzerinde konuştuk. Adam , benim bu sosyal uygulamayı , Türk Toplumu ile karşılaştırıp eleştirime hak verdi  ve kendilerinde  “Son otuz senedir, bir bozulma”dan söz etti.

Bu arada, sofraya buyur ettik.
-“Have you ever tasty Turkish tea?” diyerek , Türk çayından, “Have you ever Turkish dessert?” diyerek tahin helvamızdan ikramlarda bulunduk. Tabir yerindeyse Türk Misafirperliğini göstermeye gayret ettik.

Son olarak  hanımefendi , bir soru sordu : “Are you Muslim?” , tereddütsüz cevapladık : “Yes, we are Muslim? …

Müsaade istediler, ve şu cümleye tam üç kez tekrarladılar : “Thank you very much for your hospitality “ (Misafirperverliğiniz için çok teşekkür ederiz) .
Bir emlak işi yapan beyefendi eşi ile birlikte , hafta sonları için olsun böyle tebliğ için gayret etmesi takdir edilecek bir faaliyetti. Ama bizim hal dilimizle kendimizi anlatmaya çalışmamız da bizim duruşumuzdu. Bir birimizi çok güzel anladığımız sanıyorum.

...

Bir hafta sonu Kuzey Londra’da  Türklerin yoğun olduğu Dalston’da , bir hafta sonu , gece 24.00 den sonra , Antepli  Veli ve yeğeniyle evden çıktık. Yol kenarına arabaların park ettiği dar bir sokaktı ve kaldırım da dardı. Karşımızdan , zenci bir aile abiye kıyafetiyle geliyordu. Belli ki adet üzere Night Club’tan eğlenceden geliyorlardı. Ben hemen , arkadaşlara ; “gelin yola inelim, aileye yol verelim” diyerek kaldırımı boşalttık. Biz lisan-ı halimizle, “Aileye hürmetkârız” mesajı vermiştik Kucağında henüz bir yaşlarındaki bebeğiyle yanımızdan geçerken uzun boylu bey bana ; “Tahnk you , sir” dedi. Başımla teşekkürüne mukabele ettim.

Yabancı bir ülkede , her ne şekilde bulunursak bulunalım , sıradan bir birey değilsiniz. Bir milleti temsil etmektesiniz. Hal ve duruşunuz, temsil ettiğiniz, milletin şerefiyle mütenasip olmalıdır, düşüncesindeyim.

…

Pazar günleri Seven Sisters Road üzerindeki Wood Burry Kilisesine giderdim. Bu kilise daha çok Londra’daki Türkler üzerinde çalışıyor. Gelenler de , bir şekilde İngiltere’ye kapağı atmış, Türk göçmenler. Papazlar da , Türkiye’de 10-15 sene görev yapmış, çok güzel Türkçe bilen, karı koca görev yapıyorlar. Ben oradayken Sivaslı Hüseyin , Hristiyanlığını ilan etti de, Londra’daki Türk gazetelerinde manşet dahi olduydu.

Bu kilisenin bir özelliği de , uluslararası Papazların staj yaptıkları eğitim merkezi özellikliydi. Bu etkinlik kapsamında Güney Kore’den gelen genç bir papaz çok güzel vaaz ediyordu. Vaaz derken benim kendisini dikkatle dinlememden ötürü benimle ilgilenmekteydi. Heyecanlı anlatımıyla , yaklaşık bir saat bana vaaz etti. Bense anlattıklarını dinleyerek daha çok İngilizcemi ilerletmeyi amaçlamıştım. Sonunda sordu :
-“Do you belive to Jesus ?” (İsa’ya inanıyor musun? ) Bundan sonra muhaveremiz şöyle devam etti :

-“Of course !. I belive to all prophets”  (Elbette . Ben bütün peygamberlere inanırım)

- “İs Jesus prophet? Son of God ? “ ( İsa, peygamber mi? Allah’ın oğlu?)
- “Jesus is just prophet. No, son of God. Just prophet. “ (İsa sadece peygamber. Allah’ın oğlu değil)

-“Do you belive to Mohammed?” (Muhammed’e inanıyor musun?

-“Yes, I believe to Mohammed”

-“Are you muslim?”
-“Yes, I’m muslim”

-“Why are you coming to here?” (Niçin buraya geliyorsun?”
-“I Learned about your relagion, at my Country, from Muslim Teachers. I’m checking now. Just for learn. Nor for believe.”  (Sizin dininizi , ülkemde Müslüman öğretmenlerden öğrendim. Şimdi çek ediyorum. Sadece öğrenmek için, inanmak için değil)

Genç Papaz bir şey diyemedi. Güney Kore’de bundan elli sene önce, hiç Hristiyan yokken bugün , Hıristiyan olanlar, nüfusun % 30 ‘u civarında… İçlerinden böyle genç papazlar dahi yetişmiş… Allah çalışana , tebliğ ve temsil edene netice veriyor.
 

Her şeyden önce , iyi bir insan olmak önemli… Siz iyi bir insan olur, inancınızı yaşar ve insanlığa faydanız olursa,  bütün insanlar sizi takdir ederler.

ibrahimyildirim_99@hotmail.com