Dün bir ihtiyar dede gördüm

Ak akça sakallı, nur pak yüzlü

Parkta oturmuş, derin derin düşünüyordu.

Gözleri uzakta, sanki için için ağlıyordu.

Yaklaştım yanına verdim selam

Başını sallayıp dedi “Ve aleyküm selam”

Dedim: “Ey dedem nasılsın?”

Dedi: “Evlat nasıl olmamı istersin?”

Dedim: “Sen gün görmüşsün şükrü bilir, yanına sabrı eklersin.”

Dedi: “Tek tesellimiz şükürle sabır kaldı evlat.”

Dedim: “Anlat hele dedem derdini anlat.”

Dedi: “Evlat dert benim değil ki anlatam.”

Dedim: “Peki nedir dedem bu ahval, pek düşünürsün?”

Dedi: “Evlat tek düşüncem var oda devlet, millet.”

Dedi demesine amma, gözleri doldu

Dokunsan ağlayacak hale geldi.

Kirpikleri sulu sulu oldu, buğulandı,

Gözleri derinleri vurdu,

Hıçkırıkla ağlayacak oldu, yutkundu.

Dedim: “Ne oldu dedem devlete, millete?”

Dede döndü yüzüme baktı

Bakışları bir an içimi acıttı.

"Suçlu sensin" deyiverecek gibi oldu sanki

Baktım dedenin yüzüne buğulu gözlerle

Sarılmak istedim boynuna

Haykırmak istedim: “Suçlu ben değilim." diye!..

Mahçup bakışlarla: “Dede anlat ne oldu?” dedim.

Ah çekti dede, derinden aldı nefes

"Ne sen sor, ne ben söyleyeyim desem olmaz."

Baktı yüzüme, sonra döndü ahaliye baktı:

“Biz bizdik, biz adalettik, biz ahlaktık, biz ilimdik,

biz hükümdardık kalmadı ki o da.”

Diye mırıldandı iç çeke çeke.

Dedim: “Dedem içi adam dolu adliyeler var ya..?”

Dedi: “Evlat içi boş bardakta gıda alacak içecek olur mu?”

Dede devam etti anlatmaya.

Her sözü kurşun oldu sakat yüreğime.

Durdu baktı yüzüme: “Pek hüzünlendin be evlat.” dedi.

Anlamıştı içimin yandığını, gözümün dolduğunu.

Dedim: “Ne olacak peki dedem?”

Dedi: “Çok kolay be evlat."

Dedim: “Nasıl olacak, kim çare bulacak buna?”

Güldü dede, gülüşü içimi hoş etti.

Karşımda ilk kez gülüyordu, bu ne haldi?

Dedi: “Evlat çare başka yerde değil, milletin kendisinde.”

Dedim: “Aciz millet ne yapabilir?”

Dedi: “Evlat bu millet neler yaptı neler. Gene yapar.”

Dedim: “Dedem nasıl olacak bir de yolunu bilsek.”

Ah çekti, için için kaldırdı başını,

Gökkubbeyi şahit kılarcasına haykırdı yüzüme,

Dedi: “Evlat!.... Evlat!...”

“Millet kendine gelecek, Millet uyanacak”